Finally, it's over, tapos na campaign, tapos na elections and thank God, tapos na lahat. And I am hoping everything will be back to normal on monday. But before I go with this, WIN or LOSE, it's the will of the Lord that counts. Kung will niya na manalo ako, then so be it, I'll do my duty, pero kung will niya na matalo ako dahil hindi para sakin ung job or dahil tingin niya hindi fit sakin ung job then so be it, will niya yun eh, wala na akong magagawa dun :D But still I'll be a bit sad, cause I've worked hard for this, I've trained hard for this, and I've sacrificed hard for this, friendships I lost hoping they'll soon be back. The time, the effort and everyhthing else, I lift everything to God. Thank God tapos na rin yung mga bashing, paninira, and so na kahit it exists I didn't fight back nor have the intention na magalit, siguro tampo na pede, pero for me it's a no no. I never want dirty works. My intention is to know the truth, but if that's your truth then own it, but this is my stand, this is what I believe in, so live with that cause I can live with your beliefs and principles. I never thought how politics in a university could be this dirty, this worse. Nonetheless I am thankful that I made a clean fight, clean job.
I never thought what I entered could be this hard and I have to sacrifice a lot of things para lang dito, pero I realize it's worth it pala; Na it nortured me and make me think of some things I never imagined I will be thinking of, being concerned of. I never thought I went this far though not as far as some other people had reached. But I believe I came to a realization, I came to a point were I myself can be proud of. In some point, hindi ko na talaga kaya, sabi ko pagod na pagod na ako, physically dahil sobra talaga and ang dami daming ginagawa, at dumating sa point na parang hindi nako kilala sa bahay. hehehe. Mentally, sobrang nakakabobo pala, pero at least, okay pa rin naman academics ko. heehe. Spiritually, nakakalimutan ko na yung mga duties ko as Christian, as a formdev faci minsan and nakaapekto to ng sobra sobra. Emotionally, awts, yung mga paninira and bashing na natatanggap na wala namang katotohanan, nung una hindi ko pinapansin pero dumating sa point na sobra na, still di ko parin nilabanan, I never fought back to a fire with fire, but with my principles and beliefs, that's what I can give you. Sinabi ko sige, go lang ako, kakayanin ko, para kay God, para sa partido ko, para sa batch ko, para sa college ko, para sa unibersidad ko, para sa akin, at para na rin sa future ko.
And I am here right now, typing, staring at my laptop, thinking, nervous and very anxious of the results. Kahapon pinaguusapan namin ni Raisa yung about dito. I told her na diba nung una sabi ko okay lang sa akin kahit matalo and so I mean it doesn't matter what the results will be, pinasok ko to eh, kelangan panagutan ko, kelangan panindigan ko. Nonetheless, hindi rin pala, anghirap pala ng ganon. I told her na, mali pala yun ngayun. Hindi na pala totoo yun, I mean given nung una okay lang, pero ngayun at the end sasabihin ko rin pala na hindi okay, nakakalungkot rin pala kung matatalo ka sa laban, kahit alam mo na sa sarili mo na panalo ka. (mejo magulo pero un un). Alam ko na hindi ito ung end ng end, marami pang kakaharaping pagsubok, mga paghihirap, pero parte na to ng buhay ko, pinaglaanan ko to ng oras at panahon, pero kung matatalo lang ako, parang bale wala, pero bobo lang magiisip ng ganon diba? Narealize ko rin after kong sabihin yun, na kapag natalo ako ngayun, malulungkot ako, iiyak ako and so. Para san pa? Anong magagawa ng kalungkutan na yun? Nang mga luha na yun? Eh andun na yun eh, tapos na, wala nang magagawa. Ang mahalaga, lumaban ka, at may napatunayan ka. Na kaya mo to, na kaya ko to. Ang mahalaga, na-experience mo ang hindi na-experience ng iba, naramdaman mo ang mga ganitong pagkakataon na minsan lang dumarating sa buhay ng isang tao. At masasabi ko na swerte ako dahil dito, dahil pinasok ko to, dahil naging masaya at malungkot ako dahil dito, at dahil naging parte ako ng laban na to.
Nung una, okay okay lang ako, laban lang kung laban, pero nung nalaman ko yung kalaban ko bago pa yung formal na pagpapakilanlan ng both parties. Naisip ko back out na kaya ako, hindi ko na kaya ituloy tong laban na to, since wala rin akong chance na manalo. Ang lalakas ng kalaban ko eh, anong say ko dito. Pero sabi ng isip at puso ko, anu kaba Laban kung Laban, pano mo masasabi yang mga yan kung hindi mo pa nasusubukan. Laban ko to eh, laban natin tong lahat! Salamat rin sa mga nagpatibay ng loob ko, na hindi ko maimagine na darating ako sa point na tumibay nga loob ko the fact na sobrang hina ng loob ko before. Salamat talaga sa mga taong tumulong at nariyan lang sa tabi ko sa mga oras na iyon, ang aking partido, mga kaibigan and classmates and most importantly to God. (i won't mention names kasi baka may makalimutan ako)
Wala nang mas hihigit pa sa mga taong nakasama ko ngayong GE, lalong lao na yung mga kapwa ko candidates. Para sa akin, at maging sa ibang tao, ito na yung pinakamasaya at pinakaintense na GE ever. Onga noh, kahit na hindi ako active sa mga ganito dati, naramdaman ko talaga yun, at dahil na rin candidate ako. Masaya talaga ang experience na to, sa point ngayon oo mahalaga ang resulta, ang tagumpay na makakamtan, pero higit sa lahat mas mahalaga ang experience na nakamtan ko, na nakamit nating lahat. Lalong lalo na nung teambuilding namin, mga trainings, nung campaign at nung elections. Si joan ang aming governor at running mate ko, na sobrang nagsakripisyo para sa amin at dumating sa point na nagaway sila ng mom nya, sobrang bait din na gov nyan, pinakamabait sa buong tapat gov. naks flattered. Si kuya eddie, acting gov nung naging candidate si joan, na my thesis na nga sya pero kasama parin namin sya bilang gov, un nga lang bumagsak sya sa thesis, mas lalong nakafocus sya samen, Don't worry pass na yan next time. Ang mga cores, and emcs namin sina bryan at wacky, terence, mariz at manu, cheska at kaye, at lalong lalo na si andrew na laging andyan at kasama namin at wala nang mas hihigit pa sa kanila, ung iba hindi ko matandaan yung names eh (sorry). Si kuya lee, na kahit laging absent or minsan late sa mga trainings dahil sa thesis nya eh nagpakita pa rin ng sakripisyo at paghahangad na makamtan tong mga to. Si kuya robert na talaga namang nakakatuwa ung mustache nya lalong lalo na when he shaved it. hehehe *peace*. Si kuya mico na lagi kong kakwentuhan sa mga stuff at kung ano ano at laging nagrereact ng kung ano ano at nagtatanggol na rin sa akin. Si Ryvin na nagbigay rin sa aking ng lakas ng loob at nakakatawa lang talaga sya pag nagsasalita sa unahan *peace* pero basta masaya at sumasalo ng mga q&a kapag hindi namin nafefeel na sumagot o kapag kinakabahan. Si grace na isa ring nakakatawa magsalita pero palaban at palaaway dahil alam nyang tama sya. Si april na lagi ko ring kakwentuhan sa mga bagay bagay. Si deecee na sobrang cute hahaha, para talagang bata, pero astig yan, my potential, at baby daw namin. Si tricia na nung una kala ko matahimik pero hindi pala, hehehe. Makulit rin pala. Si jet na sobrang funny nya talga, pero matampuhin or mejo mainitin ng konti ang ulo, pero ayos lang, nakakatuwa talga sya at magaling rin. Isasama ko na rin si kuya edward at si kuya robin na lagi ring anjan at naging source of strenght ko at mga pinagkukwentuhan ko ng lahat lahat. Salamat at naging parte kayo ng buhay ko, naging parte kayo ng laban na to.
I have no more to add except none. hehehe. I am really feeling the coldness of my room, the intense coldness, at dumagdag pa yung kaba at anxiety na nararamdaman ko na lalong nagpalamig ng feelin ko. hehehe :D
Ang lahat ng mga ito, lahat lahat, I lift everything to GOD.
I never thought what I entered could be this hard and I have to sacrifice a lot of things para lang dito, pero I realize it's worth it pala; Na it nortured me and make me think of some things I never imagined I will be thinking of, being concerned of. I never thought I went this far though not as far as some other people had reached. But I believe I came to a realization, I came to a point were I myself can be proud of. In some point, hindi ko na talaga kaya, sabi ko pagod na pagod na ako, physically dahil sobra talaga and ang dami daming ginagawa, at dumating sa point na parang hindi nako kilala sa bahay. hehehe. Mentally, sobrang nakakabobo pala, pero at least, okay pa rin naman academics ko. heehe. Spiritually, nakakalimutan ko na yung mga duties ko as Christian, as a formdev faci minsan and nakaapekto to ng sobra sobra. Emotionally, awts, yung mga paninira and bashing na natatanggap na wala namang katotohanan, nung una hindi ko pinapansin pero dumating sa point na sobra na, still di ko parin nilabanan, I never fought back to a fire with fire, but with my principles and beliefs, that's what I can give you. Sinabi ko sige, go lang ako, kakayanin ko, para kay God, para sa partido ko, para sa batch ko, para sa college ko, para sa unibersidad ko, para sa akin, at para na rin sa future ko.
And I am here right now, typing, staring at my laptop, thinking, nervous and very anxious of the results. Kahapon pinaguusapan namin ni Raisa yung about dito. I told her na diba nung una sabi ko okay lang sa akin kahit matalo and so I mean it doesn't matter what the results will be, pinasok ko to eh, kelangan panagutan ko, kelangan panindigan ko. Nonetheless, hindi rin pala, anghirap pala ng ganon. I told her na, mali pala yun ngayun. Hindi na pala totoo yun, I mean given nung una okay lang, pero ngayun at the end sasabihin ko rin pala na hindi okay, nakakalungkot rin pala kung matatalo ka sa laban, kahit alam mo na sa sarili mo na panalo ka. (mejo magulo pero un un). Alam ko na hindi ito ung end ng end, marami pang kakaharaping pagsubok, mga paghihirap, pero parte na to ng buhay ko, pinaglaanan ko to ng oras at panahon, pero kung matatalo lang ako, parang bale wala, pero bobo lang magiisip ng ganon diba? Narealize ko rin after kong sabihin yun, na kapag natalo ako ngayun, malulungkot ako, iiyak ako and so. Para san pa? Anong magagawa ng kalungkutan na yun? Nang mga luha na yun? Eh andun na yun eh, tapos na, wala nang magagawa. Ang mahalaga, lumaban ka, at may napatunayan ka. Na kaya mo to, na kaya ko to. Ang mahalaga, na-experience mo ang hindi na-experience ng iba, naramdaman mo ang mga ganitong pagkakataon na minsan lang dumarating sa buhay ng isang tao. At masasabi ko na swerte ako dahil dito, dahil pinasok ko to, dahil naging masaya at malungkot ako dahil dito, at dahil naging parte ako ng laban na to.
Nung una, okay okay lang ako, laban lang kung laban, pero nung nalaman ko yung kalaban ko bago pa yung formal na pagpapakilanlan ng both parties. Naisip ko back out na kaya ako, hindi ko na kaya ituloy tong laban na to, since wala rin akong chance na manalo. Ang lalakas ng kalaban ko eh, anong say ko dito. Pero sabi ng isip at puso ko, anu kaba Laban kung Laban, pano mo masasabi yang mga yan kung hindi mo pa nasusubukan. Laban ko to eh, laban natin tong lahat! Salamat rin sa mga nagpatibay ng loob ko, na hindi ko maimagine na darating ako sa point na tumibay nga loob ko the fact na sobrang hina ng loob ko before. Salamat talaga sa mga taong tumulong at nariyan lang sa tabi ko sa mga oras na iyon, ang aking partido, mga kaibigan and classmates and most importantly to God. (i won't mention names kasi baka may makalimutan ako)
Wala nang mas hihigit pa sa mga taong nakasama ko ngayong GE, lalong lao na yung mga kapwa ko candidates. Para sa akin, at maging sa ibang tao, ito na yung pinakamasaya at pinakaintense na GE ever. Onga noh, kahit na hindi ako active sa mga ganito dati, naramdaman ko talaga yun, at dahil na rin candidate ako. Masaya talaga ang experience na to, sa point ngayon oo mahalaga ang resulta, ang tagumpay na makakamtan, pero higit sa lahat mas mahalaga ang experience na nakamtan ko, na nakamit nating lahat. Lalong lalo na nung teambuilding namin, mga trainings, nung campaign at nung elections. Si joan ang aming governor at running mate ko, na sobrang nagsakripisyo para sa amin at dumating sa point na nagaway sila ng mom nya, sobrang bait din na gov nyan, pinakamabait sa buong tapat gov. naks flattered. Si kuya eddie, acting gov nung naging candidate si joan, na my thesis na nga sya pero kasama parin namin sya bilang gov, un nga lang bumagsak sya sa thesis, mas lalong nakafocus sya samen, Don't worry pass na yan next time. Ang mga cores, and emcs namin sina bryan at wacky, terence, mariz at manu, cheska at kaye, at lalong lalo na si andrew na laging andyan at kasama namin at wala nang mas hihigit pa sa kanila, ung iba hindi ko matandaan yung names eh (sorry). Si kuya lee, na kahit laging absent or minsan late sa mga trainings dahil sa thesis nya eh nagpakita pa rin ng sakripisyo at paghahangad na makamtan tong mga to. Si kuya robert na talaga namang nakakatuwa ung mustache nya lalong lalo na when he shaved it. hehehe *peace*. Si kuya mico na lagi kong kakwentuhan sa mga stuff at kung ano ano at laging nagrereact ng kung ano ano at nagtatanggol na rin sa akin. Si Ryvin na nagbigay rin sa aking ng lakas ng loob at nakakatawa lang talaga sya pag nagsasalita sa unahan *peace* pero basta masaya at sumasalo ng mga q&a kapag hindi namin nafefeel na sumagot o kapag kinakabahan. Si grace na isa ring nakakatawa magsalita pero palaban at palaaway dahil alam nyang tama sya. Si april na lagi ko ring kakwentuhan sa mga bagay bagay. Si deecee na sobrang cute hahaha, para talagang bata, pero astig yan, my potential, at baby daw namin. Si tricia na nung una kala ko matahimik pero hindi pala, hehehe. Makulit rin pala. Si jet na sobrang funny nya talga, pero matampuhin or mejo mainitin ng konti ang ulo, pero ayos lang, nakakatuwa talga sya at magaling rin. Isasama ko na rin si kuya edward at si kuya robin na lagi ring anjan at naging source of strenght ko at mga pinagkukwentuhan ko ng lahat lahat. Salamat at naging parte kayo ng buhay ko, naging parte kayo ng laban na to.
I have no more to add except none. hehehe. I am really feeling the coldness of my room, the intense coldness, at dumagdag pa yung kaba at anxiety na nararamdaman ko na lalong nagpalamig ng feelin ko. hehehe :D
Ang lahat ng mga ito, lahat lahat, I lift everything to GOD.
No comments:
Post a Comment